Për njerëzit me belbëzim, mund të jetë e vështirë për t’u marrë me ta, por bëhet edhe më keq nga fakti se kuptimi i gjendjes në publikun e gjerë është i ulët.
Problemi i të folurit zakonisht fillon në fëmijëri, midis moshës rreth dy dhe pesë vjeç, duke prekur rreth 8% të fëmijëve dhe 2% të të rriturve.
Dita Ndërkombëtare e Ndërgjegjësimit për Belbëzimin (22 tetor) synon të destigmatizojë belbëzimin dhe të promovojë mirëkuptimin dhe mbështetjen për njerëzit që e kanë atë, duke përfshirë këshilla për prindërit se si mund të ndihmojnë fëmijët e prekur.
“Ka shumë stigmë rreth belbëzimit në shoqëri – madje që në moshë të re fëmijët mund të ngacmohen ose bullizohen, dhe të rriturit mund t’u thonë atyre të flasin siç duhet”, thotë Catherine Woolley, drejtuese e programit për fëmijë dhe familje në STAMMA (Shoqata Britanike e Belbëzimit), transmeton Klankosova.tv.
“Fëmijët që belbëzojnë ndonjëherë ndihen të zënë ngushtë ose të shqetësuar për të folurit e tyre dhe përpiqen ta fshehin atë. Ata mund të fillojnë të flasin më pak ose të ndryshojnë fjalët që duan të thonë me ato që janë më të lehta për t’u thënë”.
“Mënyra se si i përgjigjeni fëmijës suaj mund të ndikojë në mënyrën se si ai ndihet për të folur. Është e zakonshme që prindërit të shqetësohen për belbëzimin, dhe nëse jeni ju, mund të kërkoni mbështetje për t’ju ndihmuar të ndiheni rehat për belbëzimin e fëmijës suaj”.
Woolley thekson se, në kundërshtim me besimin popullor, belbëzimi nuk shkaktohet nga ankthi ose stresi dhe nuk ka asnjë provë që njerëzit që belbëzojnë janë më pak inteligjentë sesa ata që flasin rrjedhshëm.
“Kërkimet thonë se belbëzimi është neurologjik, që do të thotë se ka dallime delikate në mënyrën se si funksionon truri i njerëzve që belbëzojnë”, shpjegon ajo. “Kjo do të thotë se i përket të njëjtit grup kushtesh neurodiverse si ADHD, autizmi dhe disleksia”.
Gjendja është shpesh e trashëgueshme, me rreth 60% të njerëzve që belbëzojnë kanë një anëtar tjetër të familjes që belbëzon.
“Nuk ka një trajtim që mund t’i bëjë të gjithë njerëzit të ndalojnë belbëzimin për mrekulli”, thekson ajo. “Belbëzimi i të gjithëve është unik, siç është mënyra se si ata duan të menaxhojnë fjalimin e tyre”.
Por nuk ka dyshim, thotë ajo, se prindërit mund t’i ndihmojnë fëmijët e tyre të përballen me belbëzimin dhe t’i bëjnë ata të ndihen më rehat.
1.Vlerësoni zërin e belbëzuar të fëmijës suaj
“Është thjesht mënyra se si ata flasin”, thotë Woolley. “Ajo që është e rëndësishme është ajo që ata thonë dhe jo mënyra se si e thonë”.
2.Jini të durueshëm
Edhe pse padyshim mund të marrë më shumë kohë për një fëmijë që belbëzon të thotë diçka, është e rëndësishme që prindërit dhe pjesa tjetër e familjes të mos nxitojnë.
“Jepuni atyre kohë për të thënë atë që duan dhe modeloni këtë për vëllezërit e motrat e tyre dhe anëtarët e tjerë të familjes”, shton ajo.
3.Mos i përfundoni fjalët apo fjalitë e tyre
Woolley thotë se ndërsa mund të jetë joshëse të përfundoni fjalët ose fjalitë e fëmijës suaj për ta, veçanërisht nëse mund t’i shihni duke bërë përpjekje të mëdha, është e rëndësishme t’i rezistoni kësaj dëshirë për të ndihmuar.
“Mund t’ua humb fuqinë dhe mund të jetë e turpshme nëse flisni për ta”, shpjegon Woolley, “për të mos përmendur frustrimin nëse supozimi juaj është i gabuar dhe ata duhet të fillojnë nga e para”.
4.Ngadalësoni veten
Në vend që t’i thoni fëmijës tuaj të shpejtojë, ngadalësoni të folurit tuaj për të zvogëluar çdo presion kohor që mund të ndiejë fëmija.
5.Mos e shfaqni ankthin tuaj
Edhe nëse ndiheni të shqetësuar kur fëmija juaj belbëzon, përpiquni të mos e shfaqni atë, këshillon Woolley, i cili sugjeron të ruani kontaktin natyral me sy dhe të qëndroni të qetë.